به ما انگ جاسوسی زدند؛ آزار خبرنگاران توسط پلیس مخفی مصر

ندای آزادی: “پلیس مخفی مصر آشکارا دستپاچه شده است به ویژه در ارتباط با شهروندان آمریکایی.” این، عنوان گفتگوی جِرِمی هُج (Jeremy Hodge) با صوفیان فیلیپ ناصر(Sofian Philip Naceur) در روزنامه آلمانی یونگه ولت است که در تاریخ ۳۰ ژانویه منتشر شده است. 

این مصاحبه توسط حمید بهشتی به فارسی ترجمه شده و در اختیار ندای آزادی قرار گرفته است.

جِرِمی هُج که آمریکایی است در قاهره آموزگار زبان انگلیسی و مترجم می باشد.

در ۲۲ ژانویه یک مستند ساز مصری از اهالی العریش واقع در شبه جزیره سینا بنام حسام الدین المنیعی و شما توسط کارمندان دستگاه امنیتی مصر در منزل مشترکتان در الجیزه ابتدا در حصار خانگی محبوس و سپس دستگیر شدید. شما تا کنون با پلیس سر و کار نداشته اید. شما را چرا دستگیر کردند؟

من تصور می کنم ارتباط غیر عادی موجود موجب سوء ظن به ما شد. آنها فکر کرده اند چرا یک روزنامه نگار متولد العریش و یک آمریکایی که برای یکی از روزنامجات مصر کار می کند و بخوبی هم به زبان عربی مسلط است با همدیگر در یک خانه زندگی می کنند؟

در رابطه با حملات نظامی در شمال شبه جزیره سینا به اسلامگرایان در نظر دستگاه امنیتی مصر همه ی کسانی که با شمال شبه جزیره ارتباط دارند مظنون می باشند. آنها از زمان سقوط مُسری در ژوئیه ۲۰۱۳ به خارجیان به ویژه آمریکائیان به چشم جاسوس می نگرند. من اخیراً برای سازمان غیر دولتی ترانسپارنسی انترناسیونال (شفافیت بین الملل) که مصر را به تازگی بخاطر برخورد شدیدش با معترضان به شدت مورد انتقاد قرار داده است مترجم بودم.

آنها شما را به چه متهم می کنند؟

در ابتدا ما را در بی اطلاعی محض گذاشتند، ما را به کلانتری میدان قلعه در دُکّی واقع در الجیزه بردند. آنجا به لحاظ برخورد شدید با زندانیان سیاسی مشهور است. ما را متهم کردند که پخش اکاذیب نموده و امنیت ملی مصر را به مخاطره افکنده ایم. اما به طور مشخص چیزی به ما نگفتند. این بود اطلاعات رسمی. زمانی که ما در کلانتری بودیم، مأموران به ما مرتب «جاسوس» می گفتند. اما دلیل غیر رسمی که به زبان نمی آورند چیز دیگری است. آنها کوشیدند به ما انگ جاسوسی زنند. اما از آن اتهام اول دیگر چیزی به جز پخش «اکاذیب» باقی نمانده است.

شما را روز یکشنبه آزاد نمودند و المنیعی هنوز هم در بند است. برخورد مأموران با شما و المنیعی چگونه بود؟

پس از اولین بازپرسی ها ما را در دفتری با دستبند به میز بسته و ۳۶ ساعت به حال خود رها نمودند، نه خوردنی و نه نوشیدنی، انگار ما را فراموش کرده بودند. قصد آنها در هم شکستن مقاومت ما بود. المنیعی را چند بار کتک زدند و آخر سر هم در سلولی نزد جنایتکارانی بردند که اکثر آنها بخاطر جرائم مواد مخدر زندانی بودند. من را به سلول زندانیان سیاسی بردند که اکثرشان طرفداران اخوان المسلمین بودند. سلول های آنها بسیار تمیزتر و مجهز به وسائل بهتری بود. پلیس با من بهتر رفتار نمود زیرا من خارجی می باشم. سپس هر دوی ما را به سلول جنایتکاران بردند.

چرا مأموران با شما دو نفر به دو گونه برخورد کردند و تفاوت در چه بود؟

او را نزد جنایتکاران بردند تا تحقیر شود، بارها او را کتک زده و به او ناسزا گفتند، در حالیکه به من حتا یک بار نیز دست نزدند. یکی از افراد پلیس با المنیعی با خشونت شدید رفتار می کرد. یکی از برادر زاده های آن پلیس به تازگی در شبه جزیره سینا به هنگام حملات نظامی در العریش کشته شده بود. رفتار خشن او با المنیعی در نظر من بصورت انتقام گیری شخصی بود. فقط به این دلیل که او از اهالی العریش می باشد.

سرِ المنیعی را تراشیدند و این از بدترین تحقیرهائیست که در مصر می شود. بعلاوه تصور می کنم اگر او با یک خارجی نبود با او بسیار شدیدتر رفتار می شد. ما تا زمان آزدا شدن من با هیچ وکیل مدافعی تماس نداشتیم و تا اکنون نیز نمی دانم وضع المنیعی چگونه است.

شما قصد دارید هر چه زودتر مصر را ترک گویئد، چرا؟

زیرا اگر بمانم کارم به دادگاه می کشد. به من در سفارت آمریکا گفته شد باید کشور را ترک کنم. از قرار معلوم میان سفارت آمریکا و مقامات مصری توافقی صورت گرفته است که فقط در صورتی مرا آزاد می کنند که کشور را به سرعت ترک نمایم. خواست مقامات مصری در اوضاع نا آرام سیاسی فعلی این است که با آدم هایی مانند من سرو کار نداشته باشند.

اشتراک گذاری