به یاد «پویش‌گر» انقلاب ایران! -به بهانه سی‌وهشتمین سالگرد شهادت صادق قطب‌زاده- | مصطفی قهرمانی

صادق قطب‌زاده (۴ اسفند ۱۳۱۴ – ۲۴ شهریور ۱۳۶۱ ه. ش.) را بایستی بدون‌ شک در زمرۀ نقش‌آفرینان و هادیان اصلی انقلاب ضداستبدادی و ضدسلطنتی ایران محسوب کرد. او که حیات سیاسی‌اش در نوجوانی با مخالفت و پیکار با کودتای امریکایی – انگلیسی ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ بر علیه دولت ملّی مصدّق آغاز گردید، پس از ۲۵ سال مبارزه بی‌امان بر علیه دیکتاتوری دست‌نشاندۀ شاه در آستانه خروش مردم ایران در زمرۀ سازمان‌دهندگان و سخن‌گویان اصلی “گفتمان و پویش پاریس” انقلاب ایران گردید. همانهایی که با نظر، عمل و مدیریت خود توانستند آن‌را به «گفتمان غالب» انقلاب ایران تبدیل کنند.

صادق قطب‌زاده با پیروزی انقلاب عضو شورای انقلاب، رئیس رادیو و تلویزیون و به هنگام بحران گروگان‌گیری در سفارت امریکا در تهران وزیر امور خارجه شد. او امّا خیلی زود شاهد آن گردید که جمهوری اسلامی مبتنی بر «ولایت فقیه» با آرمان‌ها و انگاره‌های خود و انقلابی که او خود را در شکل‌گیری و سازمان‌دهی و هدایت آن سهیم می‌دانست به‌هیچ‌وجه هم‌خوانی ندارد. او مخالفت خود با این تقابل و ناهم‌خوانی را پنهان نمی‌کرد و از همین رو خیلی زود بازداشت و زندانی ‌شدن در اوین را نیز به خاطر ایستادگی بر آرمان‌هایش تجربه کرد.

قطب‌زاده خود را شدیداً متعهد به انجام وظیفه و دخالت در تصحیح جهت‌گیری و فرآیند شکل‌گیری استبداد در قالبی نو می‌دید. او این انحراف از گفتمان و منشور انقلاب را زمینه‌ساز اصلی کابوسی قلمداد می‌کرد که از فردای پیروزی انقلاب برای این ملّت رقم خورده است. او خود را نیز مقصر می‌دانست. او می‌توانست جان خود را نجات بدهد امّا گفت: “می‌مانم و با سرنوشتم روبرو می‌شوم“. او نشان داد که «پویش» پیکارگر انقلابی اصیل با سرنگونی حکومت گذشته به پایان نمی‌رسد.

زنده‌یاد صادق قطب‌زاده با صداقت و ایستادگی بر آرمان‌هایش در مقابله با قدرت‌سالاران جدید به یکی از قهرمانان واقعی انقلاب ایران تبدیل گردید.

 روحش شاد و یادش گرامی!

اشتراک گذاری