سخنی با منتقدان دکتر یزدی | سیدامیر خرّم

بعضی از هم وطنان در بیان نقد خود از جناب دکتر یزدی یا به تهمت روی آورده بودند و یا به توهین. به عبارت دیگر حداقل یکی از سه شرط پیش گفته در مقام نقد را رعایت نکرده بودند. به این دوستان باید عرض کنم که اولاً مقام نقد با مقام عقده گشایی متفاوت است. لازمه نقد استدلال است و برهان. اگر نقدی مبتنی بر دلیل نباشد و از آگاهی، انصاف و احترام تهی باشد، جز عقده گشایی نیست. نقد نشان از خرد دارد و عقده گشایی عین بی خردی است و اینگونه سخن گفتن به دانش مخاطب چیزی نمی افزاید و از ارزش آدمی خواهد کاست. ثانیاً مخالفت کسانی چون نگارنده و بسیاری دیگر از آشنایان با عرصه سیاست با افرادی مانند آقای حسین شریعتمداری در روزنامه کیهان مگر غیر از این است که او خود را مقید به رعایت اخلاق سیاسی نمی بیند و هرگاه که ضرورت ببیند از ابراز مطالب کذب، تهمت های ناروا و سخنان هتاکانه در قبال مخالفین خود دریغ نمی ورزد. اگر چنین است باید بپذیریم هر کسی که در نقد خود به حربه اتهام زنی یا دروغ گویی و یا هتک حرمت توسل جوید، با امثال ایشان تفاوتی ندارد و به همان میزان در عقب ماندگی فرهنگی جامعه سهیم خواهد بود. جامعه ما باید آداب نقد را همچون آداب قدرت، آداب کار جمعی، آداب اندیشیدن و سایر آداب توسعه یافتگی فرا گیرد تا بتواند آینده امیدبخشی داشته باشد.

۲۲ مرداد ۱۳۹۶No CommentRead More